خبرگزاری حوزه - مازندران/ سال هاست مکاتبی تحت عنوان حمایت از زنان به صورت گروه های رنگ وارنگ مشغول فعالیت در عرصه اجتماع بین المللی هستند و در روز ۲۵ دسامبر با نمادهای گونانی برای رفع خشونت بر علیه زنان در فضای حقیقی و مجازی فعالیت می‌کنند، یکی از شعارهایی که با نماد رنگین در قالب یک جنبش، بسیار متداول است، شعار "دنیا را نارنجی کن"می‌باشد و اکنون به جنبشی گسترده تبدیل شده، این جنبش که به مناسبت روز جهانی رفع خشونت علیه زنان انجام گرفته و ادامه خواهد داشت، بخشی از کمپین سازمان ملل با عنوان «متحد برای پایان دادن به خشونت علیه زنان» است.
رنگ نارنجی در این حرکت به عنوان نمادی از آینده‌ی روشن و پرامید و به دور از هر گونه خشونت علیه زنان و دختران٬ باهدف هماهنگی میان تلاش‌های مختلف کنونی برای کمک به رفع خشونت برعلیه زنان است.
در طول کمپین «دنیا را نارنجی کن» نقاطی مختلف در بیش از ۷۰ کشور دنیا نظیر آبشار نیاگارا، ساختمان شورای اروپا و دروازه هند و غیره با نور نارنجی تزئین شدند. این حرکت که از روز جهانی رفع خشونت علیه زنان آغاز می‌شود و ۱۶ روز به طول خواهد انجامید و تا روز حقوق بشر (۱۰ دسامبر) ادامه دارد.
این تاریخ به خاطر قتل وحشیانه سه خواهر میرابال، فعالان سیاسی اهل جمهوری دومینیکن انتخاب شده‌است.
در این میان مکاتب فمینیستی در گویش های مختلفی نقش آفرینی می‌کنند که بررسی همه آن ها در این مجال ممکن نیست، لکن آنچه برای اشاره وجود دارد حمله همه جانبه به اسلام و قوانین شرعی ست به عنوان یک گویش خشونت بارنسبت به زنان و قلمداد کردن ظلم فاحش، مقالات و سخنرانی های متعددی نیز دراین سال ها نوشته و انجام پذیرفته است، که پاسخ های آن نیز داده شده، اما در یک بررسی تحقیقی ابزاری بودن فمینیست، خصوصاً فمینیست های چپ برای مقابله با اسلام باهدف اسلام هراسی غیرقابل انکاراست، چون با تمسک به قرائت های ناصحیحی چون قرائت سلفی، وهابی و در زمان فعلی داعشی صرفاً استفاده ابزاری برای اسلام هراسی شده است وهیچ وقعی به قرائت رحمانی و صحیح اسلام ندارد، درمصادیقی به مقدسات اسلامی، شیعی نیز اهانت کرده اند، برای رسیدن به این نتیجه که ابزار اسلام ستیزی است یک جستار ساده و بدون جهت گیری امری واضح خواهدکرد، در صورتی که اسلام برای حقوق بانوان دقت و ظرافت خاصی را بکاربرده است، در این میان جهت رعایت اختصار کلام معروف امیرالمومنین علیه السلام در مورد بردن خلخال از پای آن زن یهودی در سرحدات قلمرو اسلامی کفایت می‌کند که فرمود: اگرمردان مسلمان از غصه دق کنند جادارد.
اما یک سوال پررنگ این روزها خودنمایی می‌کند؛ قتل وحشیانه‌ی سه خواهر که عقلاً محکوم است چنین تحرکات وکنش هایی را به دنبال داشته آن هم در عصری که مثل امروز دهکده جهانی مطرح نبود و برای اطلاع از وقایع باید مدت ها را به انتظار می‌نشست، اما در عصر فناوری اطلاعات با به خاک و خون کشیدن ۵۵ دختر مسلمان شیعه کابلی هیچ پویش و جنبشی حتی در صفحات اجتماعی به راه نیفتاد، بیانیه های خودرو در سایت ها سبز نشد، سلبریتی های خارج و داخل توییت و پست هایشان دیده نمی‌شود.
به راستی چه شده که آن جیغ های بنفش خاموش شده و رود خون در کابل را نمی‌بیند.
محسن قبادیان قادی
